I.“o ego,” Ov. M. 8, 51; Hor. A. P. 301; “but also short: ŏ Alexi,” Verg. E. 2, 65), interj. The commonest exclamation of joy, astonishment, desire, grief, indignation, etc.; O! Oh! constr. usually with voc. or acc.; less freq. with nom., gen., utinam, si.
1. With voc.: o Romule, Romule die, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41 Vahl. (Ann. v. 115 Vahl.): o Tite, tute Tuti, id. ap. Prisc. p. 947 P. (Ann. v. 113 Vahl.); cf.: o Tite, si quid te adjuero, id. ap. Cic. Sen. 1, 1 (Ann. v. 339 Vahl.): “o mi Furni!” Cic. Fam. 10, 26, 2: “o paterni generis oblite,” id. Pis. 26, 62.—
2. With acc.: “o faciem pulchram ... o infortunatum senem,” Ter. Eun. 2, 3, 5 and 7: “o miseras hominum mentes,” Lucr. 2, 14: “o me perditum, o me afflictum!” Cic. Fam. 14, 4, 3: “o hominem nequam!” id. Att. 4, 13, 2: “o praeclarum custodem ovium, ut aiunt, lupum!” id. Phil. 3, 11, 27: “o rem totam odiosam,” id. Att. 6, 4, 1: “o Bruti amanter seriptas, litteras,” id. ib. 15, 10.—
3. With nom. (rare): o pietas animi, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 27, 88 (Ann. v. 8 Vahl.): o Patricoles, id. ap. Cic. Tusc. 2, 16, 38 (Trag. v. 14 Vahl.): “o vir fortis atque amicus!” Ter. Phorm. 2, 2, 10: “o ego ter felix,” Ov. M. 8, 51; so, “o ego,” Hor. A. P. 301: “o multum miseri,” Ov. M. 4, 155: “o qualis facies!” Juv. 10, 157.—
5. With si: quamquam, o si solitae quicquam virtutis adesset! yet oh! if, etc., Verg. A. 11, 415.—
6. With gen.: “o nuntii beati,” Cat. 9, 5.—By poets also placed after a word: “o lux Dardaniae, spes o fidissima Teucrūm,” Verg. A. 2, 281: “quid o tua fulmina cessant!” Ov. M. 2, 279.—Three times repeated: o pater, o genitor, o sanguen dis oriundum, Enn. ap. Cic. Rep. 1, 41 (Ann. v. 117 Vahl.); cf.: o pater, o patria, o Priami domus, id. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44 (Trag. v. 118 Vahl.): “o soror, o conjux, o femina sola superstes,” Ov. M. 1, 351.